Almanach Absolwentów Sienkiewicza

Imię:	Piotr
Drugię imię:	Paweł
Nazwisko:	Krygier
Klasa:	brak danych
Wychowawca:	brak danych
Data ur.:	22 kwietnia 1908r.
Miejsce ur.:	Częstochowa
Dawny adres:	brak danych
Kontakt:	Nie żyje
Opis:	W maju 1928 r. zdawał zwyczajny egzamin dojrzałości typu matematyczno - przyrodniczego wobec Państwowej Komisji Egzaminacyjnej, powołanej przez Kuratorium Okręgu Szkolnego Warszawskiego. 28 czerwca 1928 r. otrzymał świadectwo dojrzałości. Piotr Krygier, mgr inżynier górniczy (22.04.1908-14.02.1989) Piotr Krygier urodził się 22 kwietnia 1908 roku w Częstochowie jako 13 dziecko w rodzinie. Jego ojciec Paweł w 1910 roku uczestniczył w delegacji częstochowskich mieszczan, którzy udali się do Rzymu by odebrać z rąk papieża Piusa X złotą koronę dla obrazu Matki Boskiej Częstochowskiej. Niestety wkrótce po powrocie osierocił dwuletniego syna. Piotr w 1928 roku po zdaniu matury w gimnazjum im. Henryka Sienkiewicza odbył roczną służbę wojskową w podchorążówce artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim, uzyskując stopień podporucznika. Nie zdążył jednak na egzamin konkursowy do wymarzonej Akademii Górniczej w Krakowie wobec czego zapisał się na Uniwersytet Jagielloński, na którym ukończył pierwszy rok filozofii, by w kolejnym roku akademickim kontynuować studia na Akademii Górniczej. W czasie studiów pracował społecznie w organizacjach studenckich. Zaprzyjaźnił się z profesorami Witoldem Budrykiem i Feliksem Zaleskim i przez wiele lat tę przyjaźń podtrzymywał. Po ukończeniu w roku 1936 studiów z wyróżnieniem został kierownikiem wydziału górniczego Huty Bankowej w Dąbrowie Górniczej, a w roku 1938 Huty Trzyniec w Karwinie. 12 kwietnia 1937 ożenił się z Joanną z domu Konitzer i miał z nią dwoje dzieci, Andrzeja i Barbarę. W czasie okupacji niemieckiej uczestniczył aktywnie w ruchu oporu, po wojnie jednak się nie ujawnił, wiedząc jakie to niosło zagrożenie. Włączył się jednak natychmiast do odbudowy przemysłu zostając członkiem zarządu komisarycznego Huty Częstochowa, a następnie zorganizował grupę operacyjną przejmującą przemysł w trzech powiatach na Ziemiach Odzyskanych (Głogów, Góra, Wołów) W latach 1948-1951 był dyrektorem Przedsiębiorstwa Robót Górniczych w Wałbrzychu. Pewnego razu, gdy po powrocie z delegacji zorientował się, że UB zaaresztowało mu głównego inżyniera natychmiast mianował głównym inżynierem szefa UB i zgodnie z prawem górniczym uczynił go odpowiedzialnym za bezpieczeństwo w gazowych kopalniach Wałbrzycha. Skutek był natychmiastowy, zwolniono głównego inżyniera, którego jedyną winą było to, że wrócił do Polski z Wielkiej Brytanii, by włączyć się do odbudowy Polski. W 1948 roku z okazji cudu lubelskiego, gdy zwoływano w całej Polsce wiece protestacyjne w Przedsiębiorstwie Robót Górniczych w Wałbrzychu wiec się nie odbył. Piotr Krygier oświadczył zaskoczonym władzom lokalnym, że osobiście wierzy w cuda i w jego firmie protestów nie będzie. W następnych latach mgr inż. Piotr Krygier pracował w kopalnictwie rud żelaza w Częstochowie, najpierw przy budowie szybów, potem w Okręgowym Urzędzie Górniczym, następnie w częstochowskim oddziale Głównego Instytutu Górnictwa w Katowicach. W 1963 roku, wracając z delegacji do Warszawy, uczestniczył w wielkiej katastrofie kolejowej pod Skierniewicami, w której zginęło sto kilkadziesiąt osób. Będąc sam wśród poszkodowanych zorganizował natychmiast akcję ratowniczą. Służby kolejowe nie dawały wiary ogromowi tragedii, ale doświadczony górnik stanowczo doprowadził do szybkiej reakcji, żądając wysłania z Częstochowy pociągu ratunkowego, który uratował życie wielu rannym. Niestety po tym wypadku lekarze nie wyrazili mu zgody na zjazdy w podziemia kopalni, co uniemożliwiło kontynuowanie pracy naukowej, w tej sytuacji zdecydował się w wieku 55 lat przejść na górniczą emeryturę. Wiele czasu poświęcił na opracowanie monografii górnictwa rud, której jednak nie wydał, gdyż polskie górnictwo rud upadło. Piotr Krygier był człowiekiem bardzo religijnym i bez względu na zajmowane stanowiska uczestniczył codzienne we mszy świętej, co wywoływało różne naciski przełożonych, naciskom tym nigdy się nie poddał. Był członkiem Sodalicji Mariańskiej, przed śmiercią wyraził życzenie, by fakt ten znalazł się na klepsydrze. Zmarł 14 lutego 1989 roku w Częstochowie w 81 roku życia. Opracował syn, Andrzej Krygier, również absolwent lic. im. H. Sienkiewicza w Częstochowie