Almanach Absolwentów Sienkiewicza

Imię:	Aleksander
Drugię imię:
Nazwisko:	Matiuszyn
Klasa:	filologicz
Wychowawca:	brak danych
Data ur.:	20 grudnia 1900 r.
Miejsce ur.:	Warszawa
Dawny adres:	brak danych
Kontakt:	brak danych
Opis:	1 czerwca 1917 roku został dopuszczony do egzaminu maturalnego. 11 czerwca 1917 roku Rada Pedagogiczna ostatecznie zatwierdziła wyniki egzaminów i przyznała świadectwo dojrzałości. Matiuszyn Aleksander ( Jani Leopold Reofil ), legionista, członek POW, powstaniec śląski, oficer sł. st. piechoty WP, kpt. [1933], żołnierz ZWZ-AK, mjr [1942], ps. „Feliks”, „Karol”, „Teofil” vel Aleksander Matiuszyn. K-dt Inspektoratu Chodorów AK – Okręg Stanisławów AK. Ur. 20 XII 1900 w Warszawie. Syn Alojzego i Stanisławy z d. Markowska. Do 1915 uczeń gimnazjum w Częstochowie. 15 VII 1915 wstąpił ochotniczo do 4 pp. Leg. w którym służył do VIII 1916. Urlopowany z uwagi na wiek. W X 1916 powrócił do Częstochowy, gdzie ponownie rozpoczął naukę w gimnazjum. 1 VI 1917 otrzymał świadectwo dojrzałości. Równocześnie w styczniu tego samego roku wstąpił do POW. Na terenie Częstochowy działał w POW do III 1918. W IV 1918 przedostał się na teren Rosji i 17 V 1918 wstąpił do I Korpusu gen. Dowbór - Muśnickiego. Po demobilizacji Korpusu w VI 1918 powrócil w lipcu t.r. do Warszawy. W IX 1918 został skierowany przez POW do 4 DP gen. Żeligowskiego na Kubaniu. W dniu 8 XII 1918 w rejonie stacji Rozdzielnaja k/Odessy dostał się do niewoli wojsk atamana Semena Petlury, skąd wkrótce uciekł i powrócił do kraju. Od VI 1919 służył zawodowo w I bat. 30 pp. WP. W szeregach 30 pp. brał w 1919-1920 udział w wojnie polsko - bolszewickiej. Ukończył kurs szkoły podchorążych piechoty. Po wojnie w 1 VI 1921 wstępił ochotniczo do I Batalionu Strzelców Śląskich i brał udział w III Powstaniu Śląskim. W 1922 zweryfikowany przez MSWoj. w stopniu por. sł. st. piechoty ze starszeństwem 1 VII 1920. Od 15 VII 1921 podjął pracę w Wydziale II DO Gen. Łódź, o od 12 X 1921 służył w 30 pp. Strzelców Kaniowskich w Warszawie, skąd 13 II 1925 przeniesiono go do KOP, gdzie był młodszym oficerem kompanii i potem dowódcą kompanii w 10 baonie KOP „Krasne” stacjonującego w miasteczku Krasne n/Uszną pow. Mołodeczno woj. wileńskie. W 1931 służył w 23 pp. we Włodzimierzu Wołyńskim na stanowisku d-cy 3 kompanii w I baonie. Awansowany do stopnia kpt. sł. st. piechoty 1 I 1933. W 1939 został przeniesiony do 75 pp. w Chorzowie z przydziałem do I bat. stacjonującego w Rybniku. W kampanii wrześniowej 1939 d-ca 2 kompanii I bat. 75 pp. w składzie Armii „Kraków”. Przeszedł szlak bojowy pułku walcząc z wrogiem od Rybnika aż pod Krasnobród na Lubelszczyźnie. Podczas okupacji niemieckiej od V 1940 działał w konspiracji ZWZ na terenie Warszawy. Początkowo jako dowódca batalionu w Obwodzie ZWZ Warszawa –Mokotów. W XII 1941 przeniesiony został do Okręgu ZWZ/AK Stanisławów w Obszarze Lwowskim. W XII 1941 objął stanowisko szefa I Wydziału Komendy Okręgu ZWZ/AK Stanisławów, które sprawował do VIII 1942. W wyniku dekonspiracji przeniesiony został na stanowisko k-dta Inspektoratu Rejonowego AK Chodorów. Od około 15 XI 1942 pełnił funkcję p.o. k-dta Okręgu AK Stanisławów. Aresztowany przez Gestapo 19 lub 21 XII 1942, więziony w więzieniu lwowskim, a następnie w obozach koncentracyjnych w Majdanku, Oświęcimiu, Sachsenhausen i Bergen – Belsen. Uwolniony został z obozu 15 IV 1945 przez wojska brytyjskie. W dniu 28 IV1945 przybył do Francji i objął dowództwo polskiej kompanii wartowniczej przy armii amerykańskiej w Wersalu, które sprawował do VIII 1946. Dalsze losy n/n. Dodać należy, że ulica jego imienia łączy drogi: Gliwicką i Rudzką w dzielnicy Wawok w Rybniku.