Almanach Absolwentów Sienkiewicza

Imię:	Janusz
Drugię imię:
Nazwisko:	Głuchowski
Klasa:	brak danych
Wychowawca:	brak danych
Data ur.:	1888
Miejsce ur.:	Bukowa z Ziemii Piotrkowskiej
Dawny adres:	brak danych
Kontakt:	brak danych
Opis:	GEN. DYW. JANUSZ GŁUCHOWSKI (PSEUDONIM LEGIONOWY "JANUSZ") 1888-1964 Syn Mariana i Marii z Ziółkowskich ur. 6 sierpnia 1888 roku w majątku Bukowa w Ziemi Piotrkowskiej. W latach szkolnych, w gimnazjum w Częstochowie, należy do tajnej organizacji "Promienistych" i bierze udział w strajku szkolnym. W 1905 wstępuje do organizacji bojowej PPS i jest ranny w czasie akcji na urząd gminy w okolicach Częstochowy. W domu na ręcznej drukarni kopiuje Robotnika. Aresztowany ratuje się ucieczką i wyjeżdża do Belgii, gdzie studiuje na Politechnice w Leodium. W 1909 zakłada w Leodium oddział Związku Walki Czynnej i z czasem zostaje zastępcą dowódcy Związku Strzeleckiego na Belgię. W 1912 kończy oficerską szkołę Związku Strzeleckiego w Stróży pod Krakowem, uzyskując stopień oficera Związku i odznakę "Parasol". W 1914 roku jest zastępcą Beliny w patrolu „Siódemki", który 2 sierpnia 1914, jako pierwszy przekracza kordon zaboru rosyjskiego. Następnie w 1 Pułku Ułanów Legionowych dowodzi kolejno szwadronem, dywizjonem, a wreszcie jest ostatnim dowódcą pułku. Po kryzysie przysięgowym w 1917 roku jest internowany w Beniaminowie, a następnie więziony w Niemczech w twierdzy Werl. Po uwolnieniu w październiku 1918 roku, w pierwszych dniach listopada, tworzy w Lublinie i Kraśniku, 3 Pułk Ułanów, następnie przemianowany na 7 Pułk Ułanów Lubelskich, którym jako major, dowodzi w zwycięskich bitwach pod Słonimem, Lipniszkami, Berdówką, Chochłem, Gródkiem, Wilją, Wiazyniem, Kamieniem, Dźwiną, Dereguszczem, aż do lipca 1920 roku, gdy obejmuje dowództwo 1 Brygady Kawalerii z którą odnosi sukcesy w Małopolsce Wschodniej i na Wołyniu, wśród nich w sławnej bitwie pod Zasławiem. Następnie jest dowódcą 4 Dywizji Kawalerii. 1 stycznia 1927 zostaje awansowany na generała brygady. Jest kolejno Komendantem Centrum Wyższych Studiów Wojskowych, Dowódcą OK. X Przemyśl i I Wiceministrem Spraw Wojskowych, na którym to stanowisku we Wrześniu 1939 wydaje, między innymi, rozkaz utworzenia dowództwa obrony Warszawy z gen. Czumą na czele, oraz rozkaz ewakuacji nad granicę rumuńską wszystkich lotników nie będących w pierwszej linii. Po wydostaniu się z obozu internowanych w Rumunii, przedostaje się na Środkowy Wschód, skąd w styczniu 1941 zostaje powołany do Londynu, gdzie 21 marca 1941 zostaje generałem do zleceń Naczelnego Wodza. W październiku 1941 obejmuje dowództwo Brygady Szkolnej w Szkocji. We wrześniu 1943 roku zostaje mianowany dowódcą Jednostek Wojska w Wielkiej Brytanii. Z wyjątkiem Samodzielnej Brygady Spadochronowej, której zależność jest jedynie gospodarcza, podlegają mu wszystkie oddziały wojska polskiego znajdujące się na terenie Wielkiej Brytanii, włącznie z 1 Korpusem, w którego skład do czasu inwazji wchodzi 1 Dywizja Pancerna. 1 czerwca 1945 awansowany jest na generała dywizji. Ostre stanowisko gen. Głuchowskiego względem Rosji oraz w sprawie równych uprawnień dla znajdujących się na terenie Niemiec byłych jeńców wojennych z kampanii wrześniowej i AK, spowodowało, że we wrześniu 1945 roku został przeniesiony do Londynu w dyspozycję MON. Na emigracji jest jednym z twórców, a z czasem aż do śmierci, prezesem Instytutu Józefa Piłsudskiego. Jest też do ostatnich chwil życia prezesem Koła Generałów, prezesem Koła 1 Pułku Ułanów Legionów Polskich Beliny, Koła 7 Pułku Ułanów Lubelskich, prezesem honorowym Koła 14 Pułku Ułanów Jazłowieckich oraz od 1951 roku Inspektorem Wyszkolenia Brygadowego Koła Młodych "Pogoń". Zmarł w Londynie 11 czerwca 1964 roku. Pochowany jest na Old Brompton Cemetary (grób znajduje się blisko kaplicy, przy samej galerii po wschodniej stronie głównej alei). Odznaczenia: Virtuti Militari, Polonia Restituta 3 kl., Krzyż Niepodległości z Mieczami, trzykrotny Krzyż Walecznych, Złoty Krzyż Zasługi oraz ordery zagraniczne Komandoria Légion d'Honneur (Francja); CB (Wielka Brytania); Komandoria Lacoplesis (Łotwa); Komandoria Steeaua României (Rumunia). 1920 - 1924Commanding Officer Cavalry Brigade Malopolska 1924 Acting General Officer Commanding 2nd Cavalry Division 1925 - 1930General Officer Commanding 4th Cavalry Division 1930 - 1933Commandant of Army Senior Study Center 1933 - 1935General Officer Commanding X Corps Area 1935 - 1939Vice-Minister of War 1939 - 1940Interned in Romania 1941 - 1943Commanding Officer Training Brigade, England 1943 - 1945Commander in Chief Polish Forces in England 1945 General Officer Commanding Territorial Units I Corps, England Głuchowski Janusz Julian, pseud. Janusz (1888-1964) – generał dywizji Wojska Polskiego, wiceminister spraw wojskowych. Urodził się 6 VIII w Bukowej k. Piotrkowi; był synem Mariana – ziemianina- i Marii z Ziółkowskich. W 1897 r. rodzina Głuchowskich spieniężyła swój majątek i przeniosła się do Rakowa – pod częstochowskiej wówczas osady. Ojciec Głuchowskiego, po okresowym zatrudnieniu się w kopalni rudy Żelaza w Poraju, przeniósł się do Huty Hantkego (późniejsza nazwa „Częstochowa”) na stanowisko wicedyrektora administracyjnego, co gwarantowało byt materialny. Janusz Głuchowski tymczasem podjął naukę w częstochowskim Gimnazjum Filologicznym, gdzie związał się wkrótce z ruchem niepodległościowym. W l. 1903-1905, tj. do ogłoszenia strajku szkolnego, należał do „Promienistych”. Jako jeden z organizatorów bojkotu zajęć szkolnych w marcu 1905 r. wraz z innymi podjął naukę na tajnych kompletach. W tym okresie należał do Organizacji Bojowej PPS, pełniąc w niej funkcje pomocnicze. Do 1906 r. kontynuował przejściowo naukę w gimnazjum Waleriana Kuropatwińskiego. Jako bardziej doświadczony, przesunięty został w tym czasie do akcji zbrojnych. Podczas jednej z nich został postrzelony w kolano. W 1907 r. podjął pracę w Hucie „Częstochowa” jako urzędnik. Nadal udzielał się w ruchu niepodległościowym obejmując wkrótce funkcję zastępcy dowódcy szóstki bojowej u W. Wcisły. Po „wsypie” (1908) wyjechał na Ukrainę, a następnie przeniósł się do Jekaterynosławia, gdzie jako ekstern zdał wreszcie upragnioną maturę. Zagrożony aresztowaniem w grudniu tego roku wyjechał do Belgii, gdzie podjął studia na Politechnice w Liége. Stosunkowo szybko odnalazł się w nowym środowisku i nawiązał współpracę z polskimi organizacjami niepodległościowymi, m.in. ze Związkiem Strzeleckim, pełniąc w nim już w pierwszej połowie 1914 r. funkcję komendanta na obszar Belgii. Tuż przed wybuchem I wojny światowej przybył do Krakowa, skąd 2 sierpnia wyruszył do walki w składzie siedmioosobowego patrolu legionistów Władysława Beliny-Prażmowskiego. Jako legionista początkowo otrzymał przydział na dowódcę szwadronu, a następnie 1 pułku ułanów. Podczas tzw. Kryzysu przysięgowego opowiedział się po stronie J. Piłsudskiego, co przesądziło o jego internowaniu i osadzeniu w Beniaminowie. Po powrocie do niepodległej Polski w 1918 r. Głuchowski wstąpił do odrodzonego Wojska Polskiego, początkowo(1918-20) m.in. jako dowódca 7 pułku ułanów, a następnie I brygady kawalerii. W 1924 r. został skierowany do Centrum Wyższych studiów Wojskowych (WSW), a po ich ukończeniu 1 I 1927 r. został awansowany na generała brygady. W l 1930-39 piastował urząd I wiceministra spraw wojskowych. Podczas kampanii wrześniowej, po przekroczeniu granicy rumuńskiej, został internowany i osadzony w obozie jenieckim, skąd zbiegł i dostał się do Francji. Tam od 1940 r. rozpoczął walkę w Polskich Siłach Zbrojnych na Zachodzie, zakończoną w 1945 r. awansem na generała dywizji. Po zakończeniu II wojny światowej osiedlił się w Londynie, gdzie założył Instytut im. Józefa Piłsudskiego. Głuchowski zmarł 11 VI 1964 r. w Londynie i tam został pochowany. Podczas swojej służby odznaczony był m.in. Orderem Virtuti Militari 5 kl., Orderem Polonia Restituta 3 kl., Krzyżem Niepodległości z Mieczami, Złotym Krzyżem Zasługi i trzykrotnie Krzyżem Walecznych.